Antonio
López Ferreiro naceu en 1837 en Santiago de Compostela, cidade onde
pasou a maior parte da súa vida e á que adicou os seus estudos e
escritos. Pola súa encomiable labor foi homenaxeado en 1978 no Día
das Letras Galegas.
Sacerdote,
cóengo, arqueólogo e historiador, estudou Teoloxía, Filosofía e
Letras e Dereito en Madrid. Tras unha breve estancia en Vedra como
párroco, foi nomeado cóengo da Catedral de Santiago, o que lle
permitiu ter acceso aos documentos e arquivos da igrexa compostelá e
desenvolver a súa faceta de historiador e arqueólogo.
Durante
a súa vida realizou múltiples traballos, investigacións e
descubrimentos que son dignos de ter en conta para a historia e a
cultura galega, pero cadra un dos feitos a destacar é a novidade de
escribir novela histórica en galego. Súas son as obras A
tecedeira de Bonaval (1894), O
Castelo de Pambre (1895) e O
niño de Pombas (1905), as tres
centradas
na historia xacobea.
Pero
o recoñecemento para esta figura non debe limitarse soamente á
súa labor como novelista, pois
gracias á súa labor como arqueólogo xunto co tamén cóengo José
Labín Cabello redescubriu as reliquias do apóstolo Santiago en
1879, feito
que suporía o renacer da peregrinación á cidade xacobea tralo
recoñecemento papal dos
restos achados.
Na
súa faceta de historiador, López Ferreiro non se dedicou soamente a
investigar e ler documentos, se non que o seu facer meticuloso e
paciente levouno e escribir sobre feitos históricos relacionados coa
cidade santiaguesa
e coa igrexa
xacobea; investigacións que,
en certas ocasións,
leváronno a contradicir algunhas
afirmacións previas
feitas por outros
eclesiásticos -como é o caso de Eugenio Montero Ríos- e a
gañarse unha certa fama de persoa polémica.
Deste
gran traballo de investigación da cidade compostelá, a igrexa
xacobea, da propia catedral e incluso sobre a figura de Prisciliano
sairán as obras Historia de la Santa Apostólica y
Metropolitana Iglesia de Santiago de Compostela (publicada
entre 1898 e 1909), El Sepulcro del apóstol Santiago
(1872), Estudio
histórico crítico sobre el Priscilianismo
(1878) ou El Pórtico de la Gloria
(1886), entre outras.
Durante a súa vida, López Ferreiro foi académico da Real Academia
de Historia (dende 1871), membro da Academia de las Buenas Letras de
Barcelona e da Asociación Artístico-Arqueológica Barcelonesa,
membro fundador e académico numerario da Asociación Iniciadora y
Protectora de la Academia Gallega (1905) e catedrático no Seminario
de Compostela ata a súa morte en Vedra no ano 1910.
Ningún comentario:
Publicar un comentario