Conta atrás das Letras Galegas: Manuel Curros Enríquez, 1967

Manuel Curros Enríquez é un escritor fundamental do Rexurdimento.

Naceu en 1815 en Celanova. Aínda que moi novo marchou a Madrid a estudar o bacharelato e a carreira de Dereito, aínda que non a rematou. Participou activamente na vida cultural e política da época, en concreto na Revolución de 1868 que derrocou a Isabel II.

En 1877 gañou un certame poético en Ourense cos poemas Unha boda en Einibó, O gueiteiro e A Virxe do Cristal. Pouco despois volveu a Ourense cunha praza de funcionario.


No ano 1880 publicou o libro de poemas Aires d'a miña terra, no que se inclúen poemas de corte anticlerical como A igrexa fría ou Mirando ao chau, que lle carrexaron unha mala relación coa Igrexa católica e máis en concreto co bispo de Ourense que o denunciou. Tras ser xulgado e absolto o libro reeditouse e acadou éxito.

En 1883 marchou de novo a Madrid para traballar como xornalista en El Porvenir e en El País. Nestes anos escribiu O divino sainete (1888), obra satírica que de novo critica abertamente á Igrexa.

En 1894 emigrou a Cuba onde dirixiu La Tierra Gallega e colaborou en El Diario de las Familias ou Diario de la Marina.

Nunha viaxe á Coruña en 1904 naceu o xerme da que é hoxe a Real Academia Galega, naquel entón Asociación Iniciadora y Protectora de la Academia Gallega.

Faleceu na Habana en 1908 pero enterrárono na Coruña.

Xa en vida lle fixeron varias homenaxes na Coruña e en Madrid, pero un dos maiores foi o dedicarlle o Días Das Letras Galegas no ano 1967.