mércores, 3 de abril de 2019

Conta atrás das Letras Galegas: Eduardo Pondal, 1965

   

Eduardo Pondal naceu en Ponteceso en 1835. Foi o menor dos sete irmáns dunha familia fidalga cun alto poder adquisitivo.

En 1848 comezou os estudos de bacharelato en filosofía en Santiago de Compostela e despois a carreira de Medicina. En Santiago participou activamente na vida cultural da cidade e compartiu inquietudes con Aurelio Aguirre, Manuel Murguía e Rosalía de Castro.


Na década dos cincuenta foi cando apareceu a súa vertente como poeta, e en 1857 apareceron os primeiros versos de Os Eoas.

Tras rematar a carreira en 1860 e opositar ao corpo de Sanidade Militar en Madrid, comeza a desinteresarse pola Medicina que deixou definitivamente en 1864.

En 1961 participou nos primeiros Xogos Florais de Galicia en A Coruña, e Pondal presentouse con A campana d'Anllóns. A partir dese momento o poeta foise a vivir á casa paterna e visitaba
constantemente Santiago de Compostela e A Coruña para participar na vida cultural e literaria destas cidades. Neste tempo publicou A fada dos montes e Rumores de los pinos. Rumores de los pinos serviulle de base para Queixumes dos pinos.

En 1888 Pondal colaborou co compositor Pascual Veiga, que presentou nun certame para seleccionar a mellor Marcha Rexional unha adaptación musical do poema Os pinos. Este himno non se presentou ata 1907 nun acto na Habana.

En 1894 Pondal instalouse na Coruña e volveu participar activamente da vida cultural do momento na cidade. Nestes anos os poemas de Pondal comezaron a facerse coñecidas en Galicia, no resto de España e en Portugal. Comezou a publicar artigos en diversas publicacións periódicas como Eco de Galicia, Galicia Diplomática, Galicia Emigrante, La Ilustración Gallega y Asturiana e Revista Gallega.

Na última etapa da súa vida enfermou de depresión e viviu a cabalo entre o seu Ponteceso natal e A Coruña. Nestes anos viviu a creación da Real Academia da Lingua Galega da que foi membro numerario, pero tamén lle tocou vivir a perda en 1908 de Curros Enríquez ó que lle dedicou varios poemas. En 1917 morreu o coñecido como “o bardo de Bergantiños”, un dos mellores poetas do Rexurdimento en Galicia.

En 1910 foi nomeado académico honorario da Academia de Poesía Española de Madrid e en 1965 dedicáronlle o Días das letras Galegas.


Ningún comentario:

Publicar un comentario

Libros con corazón

Imos poñer a San Valentín como escusa para ensinarvos unha pequena selección de libros en cuxo título aparece a palabra corazón. Se quer...