Conta atrás das Letras Galegas: Ramón Otero Pedrayo, 1988

Ramón Otero Pedrayo naceu en Ourense o 5 de marzo de 1888, foi político, novelista, xeógrafo... e unha das figuras que máis achegou á cultura galega. Era descendente dunha familia fidalga que posuía un pazo en Trasalba e estudou o bacharelato en Ourense.

No ano 1905 trasladouse a Madrid para cursar as carreiras de Dereito e Filosofía e Letras, nestes anos na capital estivo influído por autores da Xeración do 98, así como polo modernismo e o simbolismo.

Otero Pedrayo regresou a Ourense en 1912, onde se integrou e dinamizou o ambiente cultural da cidade xunto con Risco, López Cuevillas e Primitivo Rodríguez Sanjurjo. Nesta época colabora en diversos xornais e revistas como La Centuria ou La Región. En 1918 ingresou nas Irmandades da Fala e dous anos despois, foi un dos fundadores da revista Nós. O seu labor dentro da Xeración Nós foi fundamental, xa que foi o renovador da prosa escrita en lingua galega.

Unha vez aprobada por oposición a cátedra de Xeografía e Historia e despois de varios destinos, volveu con praza a Ourense. A partir desta época participou activamente na política, integrando as Asembleas Nacionalistas, ademais publicou escritos técnicos sobre xeografía e historia e en 1929 ingresou na Real Academia Galega.

Otero Pedrayo declarouse abertamente republicano e era defensor da cooficialidade do galego, foi un dos fundadores do Partido Nazonalista Repubricán e nas eleccións do 12 de abril de 1931, foi elixido deputado. Máis tarde, o seu partido integrouse no Partido Geleguista e cando a Guerra Civil estoupou, foi perseguido como tantos outros intelectuais galegos e cesárono no seu cargo de catedrático, cuxo posto non conseguiu recuperar ata 1948, acadando a cátedra de Xeografía e Historia na Universidade de Santiago de Compostela en 1950.

A partir dos anos corenta participou en diversa actividades a prol da cultura galega, como a fundación do Instituto Padre Sarmiento de Estudios Gallegos, o Patronato Rosalía de Castro ou a Editorial Galaxia.

No que respecta á súa obra literaria, ademais de ensaios e contos, tamén publicou textos fundamentais nas letras galegas como Escrito da néboa (1927), Os camiños da vida (1928), Arredor de si (1930), Contos do camiño e da rúa (1932)... e obras teatrais tales como A lagarada: farsada tráxica para ler (1928) e O desengano do prioiro ou o pasamento da alegría (1952).

Viviu en Compostela ata 1958, ano no que regresou a Trasalba, onde faleceu o 10 de abril de 1976.